Review – Helix: seizoen 1 en 2

De laatste jaren zien we naar mijn mening toch veel series en films die handelen over de uitbraak van ziektes en virussen, gecombineerd met afschuwelijke zombies. Denk maar aan Guillermo del Toro’s The Strain (2014), World War Z (2014) en zelfs het veel eerdere I Am Legend (2007) met Will Smith. Ook deze serie spitst zich toe op dit onderwerp. Samen met een ploeg wetenschappers gaan we op zoek naar de bron van een uitgebroken virus en proberen we een geneesmiddel te vinden.

Hoewel je hier en daar het gevoel hebt dat je het allemaal ergens al wel eens gezien hebt, blijft Helix keer op keer verassen. Wanneer je na de eerste aflevering van het eerste seizoen even stilstaat, merk je dat je net zo weinig weet als de wetenschappers zelf. En dit is dan ook de sterkte van het eerste seizoen. Er wordt alleen maar gekeken vanuit het perspectief van de artsen en dokters. Het genre van de serie is science-fiction, hoewel hier naar mijn mening erg van wordt afgeweken in het tweede seizoen. Anders dan de eerder genoemde films, is Helix een serie die zich afspeelt voor een mogelijke apocalyps, en doen de hoofdrolspelers er alles aan om deze te vermijden.

Helix is een goede serie, maar dan ook niet meer dan dat. Wat ik persoonlijk mis, zeker in het tweede seizoen, is de drang om nog een aflevering op te zetten. Je kijkt er namelijk niet echt naar uit. En wanneer je in de loop van beide seizoenen steeds met meer en meer verassingen te maken krijgt, lijkt het toch allemaal een beetje vervelend en af en toe voorspelbaar.

In Amerika is het tweede seizoen net afgelopen en wachten de fans op een ‘renewal’ van de serie en hopen ze op een derde seizoen. Hoewel ik dit ergens ook hoop, denk ik dat de kans erg klein is. Na het eerste seizoen was het verhaal verteld. Ik vroeg me dan ook af waar de maker, Cameron Porsandeh, net heen wilde. Bij aanvang van het tweede seizoen, werd meteen duidelijk dat er een sprong in de tijd werd gemaakt en dat er tussen het eerste en tweede seizoen een aantal gebeurtenissen zijn, die doorheen de serie uitgeklaard worden. Qua locatie en ziekte verschillen de twee seizoenen volledig. Bijna de volledige cast van het eerste seizoen verschijnt ook in het tweede: Jordan Hayes, Billy Campbell en Neil Napier zijn allemaal terug te zien in hun schitterende rollen.

Mijn voorkeur gaat echter uit naar het tweede seizoen. Het bevat meer intriges en meer verassingen. Toch vind ik dat de makers niet bij het onderwerp blijven van het verhaal, namelijk de uitbraak van een verschrikkelijke ziekte. Ik heb het gevoel dat het tweede seizoen meer handelt over persoonlijke wrijvingen in een besmettelijk milieu. Naar mijn mening wordt de ziekte dan ook een beetje verwaarloosd. Het eerste seizoen is echte sci-fi en focust volledig op de ziekte.

SPOILER: hier volgt een korte inhoud van de serie. Ik raad je aan deze niet te lezen en je te laten verassen door alles wat de serie te bieden heeft.

SEIZOEN 1: Alan Farragut, Sarah Jordan en Julia Walker zijn dokters bij de CDC, het Amerikaanse Centers for Desease Control. Ze werden door hun baas gestuurd naar een basis op Noordpool waar een verschrikkelijke ziekte uitgebroken zou zijn. Dit niemandsland, met sneeuw en ijs en waar communicatie moeilijk is, maakt een snelle evacuatie onmogelijk. De wetenschappers beseffen dit en zien er de risico’s van in. Maar de Patient Zero, d.i. de eerste die de ziekte kreeg, is de broer van Alan, Peter. Ze hebben dus geen andere keuze dan blijven en willen kosten wat het kost de geheimen van de ziekte ontrafelen
SEIZOEN 2: Peter Farragut, die ondertussen genezen is van het Narvik-virus uit het eerste seizoen, gaat met zijn team naar een eiland Saint-Germain. Opnieuw is dit een godvergeten plek, volledig geïsoleerd van de samenleving en is evacuatie onmogelijk. Ook hier is een vreselijke ziekte uitgebroken en moeten de wetenschappers alles proberen te onderzoeken. Wat het allemaal erg bemoeilijkt, is de sekte die zich op het eiland huist. Ze werken volledig tegen en belemmeren al het onderzoek op elke mogelijke manier.